Այս խորագրով մեր թերթը պատրաստ է տպագրելու խորքային խնդիրներ շոշափող հոդվածներ` ընդսմին համամիտ չլինելով կամ ոչ միշտ համամիտ լինելով դրանցում արտահայտված տեսակետներին և առաջնորդվելով ֆրանսիացի դասական Վոլտերի հայտնի իմաստախոսությամբ. «Ես բացարձակապես համակարծիք չեմ Ձեր տեսակետին, սակայն կյանքս կտամ` այն արտահայտելու Ձեր իրավունքը պաշտպանելու համար»։

ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո իրար հետևից անկախացած նախկին հանրապետությունների առաջնակարգ խնդիրներից մեկը Իսրայել պետության հետ դիվանագիտական կապերի ստեղծումն էր, քանզի ով խելոք էր, քաջ հասկանում էր՝ լավ լինել Իսրայելի հետ կնշանակեր «մի կտոր հաց» ունենալ ամերիկյան Կոնգրեսում և Սենատում: Սա փաստ է, ով էլ չգիտե, թող իմանա։

Այսուհետև ոչ մի տերյանական ճեմում աշնանավերջի մառախլասույզ զբոսայգում: Զի կերտում ենք ԱԶԳ-ԲԱՆԱԿ ամենագնացը և քերթում-թլպատում ենք հանրապետության հակապետականներին: Ամենագնացը զրահագնացք է, այն ճանապարհ է ընկնում Թալիշից և հասնում է Բաղրամյան պողոտա, այնուհետև, ինչ խոսք, կայանում է Հանրապետության հրապարակում: Հուռռա՜, քաջ Նժդեհի սուրը շողշողա:

Այս աշխատանքս ծրագրել էի ամփոփել-ավարտել այլ կերպ, սակայն մտադրությունս փոխեցի Իլհամ Ալիևի հերթական հոխորտանքին նոյեմբերի 16-ին «Գոլոս Արմենիի» թերթի միջոցով նախագահ Սերժ Սարգսյանի համարժեք պատասխանի պատճառով: Եվ ահա թե ինչու:

Զարմանալի ժողովուրդ ենք մենք, այնքան զարմանալի, որ կուրորեն նվիրվել գիտենք և առավել կուրորեն` ատել: Եվ նման զգացմունքների առկայության պատճառով միշտ կորցրել ենք մեր պատմական տարածքները: Նման զգացմունքներով կառավարվող ժողովրդին կարելի է բնութագրել մեկ բառով` թերարժեք:

Նոյեմբերի 26-ին հրավիրված է իշխող քաղաքական ուժի՝ Հայաստանի հանրապետական կուսակցության համագումարը։ Կարելի է ենթադրել, որ սրանով ոչ պաշտոնապես մեկնարկում է ՀՀԿ նախընտրական արշավը։ Եվ հանրապետականն այդ նախընտրական արշավը, ինչպես երբեք, սկսում է շատ բարդ մեկնարկային պայմաններում։

Սփյուռքի շուկայի (որը Հայաստանի համար արտաքին շուկա է) լիարժեք օգտագործման դեպքում հնարավոր կլինի ստեղծել մի իրավիճակ, որը համարժեք կլինի հայկական ներքին շուկայի ծավալների եռապատկմանը և զգալիորեն կհեշտացնի տեղական արտադրողների գործը:

Կարծում եմ՝ ավելորդ չի լինի համաշխարհային ու այլ բանկերի կողմից անկախ Հայաստանում իրականացված ներդրումային քաղաքականության ուսումնասիրությունը:

Լսե՛ք, ի՞նչ կկատարվի, եթե հանգաթուխ մեկը հանկարծ դառնա Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր: Բնականաբար, նա խիստ կկատաղի, Նարեկացուն կհամարի իր գրչեղբայրը, ինքը սեփական աղբյուր-հուշարձանը կտեղադրի Իսահակյանի արձանի դեմ դիմաց և կպահանջի, որ առավոտ կանուխ ողջ հայությունը բերանացի ձայնարկի իր «Զարզանդի երազախաբությունը» լայնածավալ պոեմը, իսկ երեկոյան, քնից անմիջապես առաջ, կպարտադրի ողջ ազգին՝ բարձի տակ պատսպարել նոբելյանակիր իր ժողովածուն՝ «Զկռտոց և տնքոց» խորհրդավոր վերնագրով:

Վերջերս ինձ մի բիրտ միտք է ցնցահարում-կացնահարում։ Ես էլ հարվում եմ հնամենի խնոցու պես։ Իսկ միտքը բիրտ ահա սա է՝ ի՞նչ նյութից են արդյոք ձուլված մեր փառացունց վերնադասի սիրտն ու հոգին։ Նրանք գիտե՞ն ինչ է գութը։